

Urodzi³ siê: 1 marca 1904 Clarinda w stanie Iowa (USA)
Zmar³: 14 grudnia 1944 w Pary¿u (?)
Glenn Miller sta³ siê s³awny w 1939 roku w wieku 35 lat.Piêtna¶cie lat wcze¶niej przerwa³ studia i przy³±czy³ siê do zespo³u Bena Pollacka. Pó¼niej wystêpowa³ z ró¿nymi zespo³ami,tak¿e z "królem swingu", Bennym Goodmanem, który nazwa³ Millera "wytrawnym muzykiem".
Powa¿nie wygl±daj±cy m³ody mê¿czyzna w drucianych okularach wniós³ do muzyki w³asny,cechuj±cy niespotykan± perfekcj± styl: at³asowo giêtki, g³adki, niezale¿ny od solistów. Pierwsza próba sformowania przez Millera w³asnego zespo³u nie powiod³a siê.Uda³o siê za drugim razem,w 1938 roku. Potem nowy Glenn Miller Band otrzyma³ doskona³e kontrakty w Glen Island Casino w New Rochelle pod Nowym Jorkiem i w New Jersey.
Jesieni± 1939 roku Glenn Miller Band zagra³ w radiu i ju¿ wkrótce m³odzi ludzie od Nowego Jorku po San Francisco tañczyli w rytm takich przebojów, jak "In The Mood", "Chattanooga Choo Choo", Tuxedo Junction oraz szlagieru Millera, "Moonlight Serenade". W 1940 roku jego roczny dochód wyniós³ 800 tysiêcy dolarów.Rok pó¼niej Glenn Miller Band wyst±pi³ w filmie Sun Valley Serenade. Nagranie przeboju z tego filmu,"Chattanooga Choo Choo" rozesz³o siê w milionowym nak³adzie i przynios³o Millerowi z³ot± p³ytê od wytwórni RCA Victor. Miller z ¿artobliw± skromno¶ci± stwierdzi³: Jest rzecz± niezwykle inspiruj±c± spojrzeæ z góry na parkiet wype³niony siedmioma tysi±cami ko³ysz±cych siê w rytm muzyki ludzi-szczególnie, kiedy za ka¿dy tysi±c z nich otrzymuje siê 600 dolarów. Kiedy pytano go, czy chcia³by zostaæ nowym królem swingu, odpowiada³:Wola³bym raczej,aby Glenn Miller Band zdoby³ opiniê zespo³u najbardziej wszechstronnego. Umiejêtno¶æ ci±g³ego rozwijania siê jest tym, czego chcia³bym najbardziej.

Choæ w trakcie dawanych w ca³ym kraju koncertów AAF Band zdo³a³ zebraæ miliony dolarów uczestnicz±c w akcji sprzeda¿y obligacji wojennych, Miller mia³ wra¿enie, ¿e nie robi wystarczaj±co du¿o. Ostatecznie w 1944 roku otrzyma³ zezwolenie na wyjazd ze soim zespo³em do Anglii, by wystêpowaæ dla stacjonuj±cych tam ¿o³nierzy. W ci±gu piêciu i pó³ miesi±ca dali 71 koncertów. Jeden z genera³ów stwierdzi³, ¿e-po listach z domu-takie wystêpy s± najlepszym sposobem na utrzymanie ysokiego morale w¶ród ¿o³nierzy .Koncerty transmitowa³a rozg³o¶nia nadaj±ca dla wojsk rozlokowanych w Anglii i na kontynencie. Natomiast programy w BBC zakoñczy³y siê bardzo szybko, gdy¿ re¿yser za¿±da³,by muzycy Millera grali ca³y czas jednakowo g³o¶no z uwagi na to, ¿e do odleg³ych regionów kraju nie dociera³y cichsze fragmenty utworów. Mimo to zespó³ zdoby³ trochê "cywilnych" fanów. Podczas audiencji u królowej brytyjskiej Miller dowiedzia³ siê, ¿e ksiê¿niczki El¿bieta i Ma³gorzata Ró¿a s³uchaj± transmisji jego koncertów niemal co wieczór.
W grudniu nadesz³y rozkazy wyjazdu z koncertami do Francji. Wieczorem 14 grudnia Miller rozmawia³ o swoich powojennych planach muzycznych z jednym z przyjació³. Nastêpnego dnia wsiad³ razem z pu³kownikiem N.Baesellem na pok³ad jednosilnikowego samolotu typu Norseman w swój ostatni lot.

Herb Miller stara³ siê uwiarygodniæ swoj± wersjê listem, który w 1944 roku otrzyma³ od brata,na³ogowego palacza. Muzyk mia³ w nim napisaæ: Jestem ca³kowicie wyniszczony, choæ jem normalnie. Mam k³opoty z oddychaniem. Obawiam siê,¿e to co¶ powa¿nego.
M³odszy brat wyja¶ni³, ¿e nie by³o poszukiwañ, ani oficjalnego dochodzenia, poniewa¿ nie by³o katastrofy. Prognoza pogody na 15 grudnia przewidywa³a temperaturê +5*C, nie mog³o wiêc doj¶æ do oblodzenia skrzyde³ samolotu. Pilot Norsemana i pu³kownik Baesell zginêli natomiast w trakcie dalszych dzia³añ wojennych. Glenna Millera pochowano w zbiorowym grobie na jednym z wielu cmentarzy wojskowych znajduj±cych siê w Wielkiej Brytanii.